કવિતાબવિતા

ભીંત બાબતે વાત કરતાં લોકો ભીંત ભૂલે છે

તહાં ભીંત તૂટી પડી ને ચોર દબાયા ચાર તોય તકલીફ

નીમાયું એનું શીઘ્ર તપાસપંચ,

તપાસનો રેલો પહોંચ્યો કડિયાથી છેક 'પાતળે અંગ મુલ્લા' સુધી,

પણ ન્યાય એટલે ન્યાય એ ન્યાયે,

શોધવા ગયા કોઈ 'જાડો નર',

'હું ચઢું', 'હું ચઢું'ની મીઠી તકરારમાં

'ચઢીએ અમો' કહીને હોંશે હોંશે ચડ્યો ભૂપ શૂળીએ.

બીજી ભીંત કહેતાં દીવાલ એટલે કે 'દીવાર'ની કથા જુઓ,

'મેરા બાપ ચોર હૈ'થી શરૂ થયેલી વ્યથાની કથા,

પહોંચે છે 'ભાઈ, તુમ સાઈન કરોગે યા નહીં' સુધી,

ગાડી, બંગલા, મોટરની સામે ઝૂકે છે પલ્લું માના હોવાનું અને,

રચાય છે 'મેરે પાસ માં હૈ'નો યાદગાર સંવાદ,

મા બને છે દિવાલ, જેની બેય બાજુ છે બે ભાઈઓ,

કારકિર્દી એમની અલગ, બલ્કે વિરોધી,

'આજ બહોત ખુશ તો હોંગે તુમ' સાંભળીને પ્રેક્ષકો પાડે છે તાળીઓ.

ત્રીજી દિવાલ એવી છે જે તૂટતી નથી,

ન ડંડાથી, ન ધોકાથી કે ન ડાઈનામાઈટથી,

ના, એ ચીનની દિવાલ નથી, મારા ચીનના શાહુકાર,

જાવેદકાકાએ લખેલું કે દિવાર જો હમ દોનોં મેં હૈ આજ ગિરા દે,

એમનું લખેલું બોલે છે બચ્ચનકાકા,

પણ કરવા જાય છે બિચારા બમનશા,

છેલ્લે ખબર પડે છે કે આ દિવાલ અમુકતમુક સિમેન્ટની છે,

એ તૂટે નહીં કદી, તૂટવાની પણ નથી, આથી

નિ:સાસો નાખીને પૂછે છે, 'ભૈયા, યે દિવાર તૂટતી ક્યૂં નહીં હૈ?'

અને પશ્ચાદભૂનો અવાજ જણાવે છે, 'તૂટેગી કૈસે?'

હવે તમે જ કહો, કે અમદાવાદની આ ભીંતને નથી કાન,

છતાં લોકો કરતા રહે ભીંતભડાકા,

ભલે હોય એમની તાવડીમાં તડાકા,

મારતા રહે ભીંતમાં લાત,

અને આ ભીંતને અમથા ચડાવતા રહે ભીંતે,

પણ તમે જ વિચારો,

એ તૂટીને પડવાની છે ?

અને એની નીચે કોઈ ચોર દબાવાનો છે?

ત્યાં ઉભું રહીને કોઈ પૂછવાનું છે કે તુમ્હારે પાસ ક્યા હૈ?

લાકડાના બેટથી કોઈ એને તોડવા જવાનું છે?

અને એ ન તૂટવાની ફરિયાદ નોંધાવવાનું છે?

બહુ બહુ તો એની પર ચીતરાશે ચશ્માવાળા ગાંધી,

જે બોલતા કંઈ નથી, મૂછમાં મલકાયા કરે છે,

બસ તો, ગાંધીબાપો મલકાતો રહે એટલે બહુ!

એ દુ:ખી થાય એ ચલાવી ન લેવાય.

(લખ્યા તારીખ: 19-2-2020, સંદર્ભ: અમેરિકન પ્રમુખ ડોનાલ્‍ડ ટ્રમ્પની અમદાવાદ મુલાકાત)