tag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post2411704698532512385..comments2024-03-27T10:05:47.112+05:30Comments on Palette: ચલ ચલા ચલ...(૩) Biren Kotharihttp://www.blogger.com/profile/16155162873201129182noreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-34976740389834957942022-05-22T10:38:50.455+05:302022-05-22T10:38:50.455+05:30બીરેનભાઈ આવા સંસ્મરણો વાંચવાની બહુ જ મજા પડે છે. એ...બીરેનભાઈ આવા સંસ્મરણો વાંચવાની બહુ જ મજા પડે છે. એ સમય આખો તાદ્રશ્ય થઈ ગયો. હ્રદયસ્પર્શી આલેખન.👍👍Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-50785004476355306582021-05-22T00:21:02.823+05:302021-05-22T00:21:02.823+05:30આહા!
તમારે ભલે વેઠવું પડ્યું, મને તો વાંચવામાં ખૂબ...આહા!<br />તમારે ભલે વેઠવું પડ્યું, મને તો વાંચવામાં ખૂબ મજા પડી.<br />આમાં હું મારી વાત ઉમેરું.<br />એ જ દિવસે, એ જ કલાકોમાં રાજીવ-હત્યા પછીની સવારે હું પણ પદયાત્રા પર નીકળેલો. હું ત્યારે સાયનની પૂર્વ દિશામાં ષણ્મુખાનંદ હોલની પાછળના એન્ટોપ હિલ વિસ્તારમાં રહેતો હતો. સવારે સમાચાર તો મળ્યા, પણ સમાચારના માણસ તરીકે (સમકાલીનના સબ-એડિટર તરીકે) ઓફિસે પહોંચવા હું કટિબદ્ધ હતો. નરીમાન પોઈન્ટ પર આવેલી ઓફિસ વિશે એટલો અંદાજ મનમાં હતો કે ઓફિસ પંદરેક કિલોમીટર દૂર હશે.<br />એટલે હું નીકળી પડ્યો, પૈદલ, સવારનો પહોરમાં, લગભગ આઠ-સવા આઠ વાગ્યે. મને એટલું સમજાઈ ગયેલું કે આજે મુંબઈ બંધ રહેવાને કારણે છેક બોરીવલી-કાંદિવલી તરફના મારા ઘણા સાથીદારો કદાચ ઓફિસ ન પણ પહોંચે. આવામાં, પ્રમાણમાં નજીક કહી શકાય તેવા પરાંમાં રહેનાર કર્મચારી તરીકે મારે તો પહોંચવું જ રહ્યું એવો એક જુસ્સો પણ હતો. અને ત્યારે ઉંમર પણ એકદમ યોગ્ય હતીઃ છવ્વીસ વર્ષ. એ ઉંમરે પંદરેક કિલોમીટર ચાલવાથી કોણ ડરે?<br />અને મારા નસીબ એટલાં સારાં હતાં કે મારી પાસે તમારી જેમ કશો સામાન નહોતો.<br />તો, ષણ્મુખાનંદ હોલ પાસેની ગીચ ગલીઓ છોડીને હું સાયન-વીટી રોડ (આમ તો જેને બોમ્બે-પૂના ‘હાઈવે’ કહી શકાય તે માર્ગ) પર, ગાંધી માર્કેટ પાસે પહોંચ્યો ત્યારે મેં જોયું કે દિવસ-રાત ધમધમતા રોડ પર એ દિવસે સવારે ચકલુંય નહોતું ફરકતું.<br />પછી હું ચાલવા લાગ્યો. બીજું કશું કરવાનું નહોતું. ફક્ત ચાલવાનું હતું. ચાલતાં-ચાલતાં મેં જોયું કે આકાશમાં ચકલું ભલે નહોતું ફરકતું, પરંતુ ચકલીઓ સિવાયના અન્ય પક્ષીઓ તો મોજથી ઉડતાં હતાં. એમને રાજીવ ગાંધીના નિધનથી કશો ફરક નહોતો પડતો.<br />સાયનથી મહેશ્વરી ઉદ્યાન... માટુંગા... દાદર... હું ચાલતો રહ્યો. વચ્ચે-વચ્ચે કોઈ વાહન પસાર થતું ત્યારે હું બિન્દાસ હાથ ઊંચો કરીને લિફ્ટ માગતો. પણ કોઈ વાહન ઊભું ન રહ્યું. એમાં બેય કારણ હતાઃ 1) અજાણ્યાને લિફ્ટ આપવાનો ખચકાટ. 2) વાહન (ચાહે એ કાર હોય કે બાઈક) હાઉસફુલ હતાં, તેમાં વધારાની વ્યક્તિને સમાવવાની જગ્યા નહોતી.<br />તો, છેવટે હું પરેલ નજીક પહોંચ્યો ત્યારે પાછળથી કોઈ વાહન આવતું હોવાનો અવાજ સંભળાતાં મેં આદતવશ એ વાહન સામે જોતાં જોતાં મારો જમણો હાથ શરીરથી કાટખૂણે લંબાવ્યો.<br />અને કારવાળાના હૈયે રામ વસ્યા... એ કાર મારાથી પંદર-વીસ મીટર આગળ જઈને ઊભી રહી.<br />કાર પાસે જઈને ખુલ્લી બારીમાંથી પાછલી સીટ પર બેઠેલા ભાઈને મેં જોયા. એ ભાઈએ મને જોયો. અમે બન્ને ચહેરાથી એકમેકને ઓળખતા હતા, કારણ કે નરીમાન પોઈન્ટ પર એક્સપ્રેસ ટાવરના એક જ માળ પર અમે અલગ-અલગ છાપાંમાં નોકરી કરતા હતા. ઓફિસમાં ક્યારેક પેસેજમાં કે કેન્ટીનમાં એકમેકને જોયા હોવાને કારણે ચહેરા તો પરિચિત જ હતા.<br />મેં એક જ શબ્દ કહ્યોઃ સમકાલીન.<br />એ બોલ્યાઃ ફાઈનાન્શિયલ એક્સપ્રેસ.<br />એમણે કારનો દરવાજો ખોલ્યો. હું બેઠો. અને પહોંચી ગયો ઓફિસ.<br />આ એક સંયોગ જ હતો કે હું જ્યાં કામ કરતો હતો એ જ પ્રકાશનજૂથની એક અતિ સિનિયર વ્યક્તિની કાર મારી પાસેથી પસાર થઈ.<br />ત્યારે તો મેં તે એક જ સંયોગ જાણેલો.<br />બીજો સંયોગ તો આજે જાણ્યો કે ત્યારે હું જ્યારે સાયન-પરેલ વચ્ચે પદયાત્રા ખેડી રહ્યો હતો ત્યારે ઉર્વીશ-બિરેન પણ મુંબઈનાં જ પરાં વિરાર-વસઈ રોડ વચ્ચે ચાલી રહ્યા હતા... ખાસ્સો સામાન ઊંચકીને... 😊dipak soliyahttps://www.blogger.com/profile/16355113073696871369noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-54302688911463346892021-05-21T16:04:05.870+05:302021-05-21T16:04:05.870+05:30તમારી પદયાત્રા વાંચી. મને સન ૧૯૭૪-૭૬ દરમ્યાનની માર...તમારી પદયાત્રા વાંચી. મને સન ૧૯૭૪-૭૬ દરમ્યાનની મારી ફોરેસ્ટ્રીની તાલીમના દિવસો યાદ આવ્યા. તાલીમની શરૂઆતમાં જ અમને 'રફ અને ટફ' બનાવવા માટે ડુંગરા ચઢાવવામાં આવતા. શ્વાસ ફૂલી જતો અને સાંધા પણ ઢીલા થઈ જતા. આજે ૪૫ વર્ષ બાદ હવે નવાઈ લાગે છે કે મેં પણ આવાં સાહસો કેવી રીતે પાર પાડ્યાં હશે! <br />વાંચવાની ખૂબ મજા...ચંદ્રશેખર પંડ્યાhttps://www.blogger.com/profile/18252273955526576231noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-4183041530655627292021-05-21T16:03:12.116+05:302021-05-21T16:03:12.116+05:30તમારી પદયાત્રા વાંચી. મને સન ૧૯૭૪-૭૬ દરમ્યાનની માર...તમારી પદયાત્રા વાંચી. મને સન ૧૯૭૪-૭૬ દરમ્યાનની મારી ફોરેસ્ટ્રીની તાલીમના દિવસો યાદ આવ્યા. તાલીમની શરૂઆતમાં જ અમને 'રફ અને ટફ' બનાવવા માટે ડુંગરા ચઢાવવામાં આવતા. શ્વાસ ફૂલી જતો અને સાંધા પણ ઢીલા થઈ જતા. આજે ૪૫ વર્ષ બાદ હવે નવાઈ લાગે છે કે મેં પણ આવાં સાહસો કેવી રીતે પાર પાડ્યાં હશે! <br />વાંચવાની ખૂબ મજા...ચંદ્રશેખર પંડ્યાhttps://www.blogger.com/profile/18252273955526576231noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-54714557164657125002017-04-02T13:36:18.779+05:302017-04-02T13:36:18.779+05:30Successfully Very descriptive and real Successfully Very descriptive and real Rajnikumar Pandyahttps://www.blogger.com/profile/08035095980558325062noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-67926953600130951952017-04-02T05:32:29.502+05:302017-04-02T05:32:29.502+05:30Many of us have frequently traveled (by train) bet...Many of us have frequently traveled (by train) between the places you covered but I had to open the map to confirm the related locations of Virar, Vasai and Vasai Creek (and of-course Nalasopala!). Nice story telling....and touchy comment from Urvish Kothari.Hiren Joshinoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-41965315125287504852017-04-01T22:08:00.383+05:302017-04-01T22:08:00.383+05:30તમને ભલે અગવડ પડી પણ અમને તો વાંચવા ની મજા આવી.મું...તમને ભલે અગવડ પડી પણ અમને તો વાંચવા ની મજા આવી.મુંબઇ મારુ અને મારી મમ્મી નું જન્મ સ્થળ હોય એ શહેર પ્રત્યે વિશેષ લગાવ છે! Anonymoushttps://www.blogger.com/profile/06936074562861822991noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-76887013151010487582017-04-01T01:42:45.762+05:302017-04-01T01:42:45.762+05:30આ તો 'રામબાણ વાગ્યાની વાત થઈ ! જેને વાગ્યાં હો...આ તો 'રામબાણ વાગ્યાની વાત થઈ ! જેને વાગ્યાં હોય એ જ જાણે અને બાકીના બીજા બધા(મારી જેવાઓ) એની વાતો માણે. ત્રણેય મણકામાં તમે જે તે સમયે વેઠેલી શારીરિક/માનસિક વ્યથાને તમારી કાયમી એવી હળવી અને રોચક શૈલીમાં રજૂ કરી છે. Piyushhttps://www.blogger.com/profile/18253319417045059579noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1914616076280334562.post-83892120635664143902017-04-01T00:16:45.686+05:302017-04-01T00:16:45.686+05:30સરખામણી અતિશયોક્તિભરી છે, છતાં માર્ગારેટ બોર્ક-વ્હ...સરખામણી અતિશયોક્તિભરી છે, છતાં માર્ગારેટ બોર્ક-વ્હાઇટના વિભાજન સમયના ફોટોગ્રાફ્સમાં જે રીતે માણસો ચાલતા દેખાય, એવું જ દૃશ્ય નાના પાયે તે દિવસે હતું. શરદમામાને ત્યાં ખીચડી ખાધા પછી થયેલો સંતોષ હજુ યાદ છે--અને સાંજે ભૂલતો ન હોઉં તો ક્યાંક રેસ્તોરાં ખુલ્યું હતું. એટલે આપણે બધા ત્યાં ગયા હતા. <br />બીજી ન ભૂલાય એવી સ્મૃતિ એ પણ છે કે બીજા-ત્રીજા દિવસે આપણે શૈલેષકાકાના ઘરે ગયા. એ વખતે પૌલાએ મારા પગમાં ચામડાના ઘસારાને કારણે ઠીક ઠીક છોલાયેલો ભાગ જોયો, એટલે એ તરત કદાચ ગુલાબજળ લઇ આવી અને બીજી પ્રાથમિક સારવાર-રાહતમાં લાગી પડી. તેની સાથે પછી થઈ એટલી અંગતતા-નિકટતા એ વખતે તો હતી નહીં. પણ તેના લાગણીશીલ-સેવાભાવી સ્વભાવની એ ઝલક,કદાચ પૌલા ભૂલી ગઈ હશે પણ મને હંમેશાં યાદ રહેશે. (સાઉથ બોમ્બેમાં, મુખ્ય પેડર રોડ પર આવેલા ફ્લેટમાં રહેતા સમૃદ્ધ પરિવારની એકની એક દીકરી, સગપણમાં દૂર પડી જાય અને જેમનું કશું સ્ટેન્ડિંગ કે સામાજિક દરજ્જો ન હોય એવા પિતરાઈ માટે આટલી કાળજી લે ને આટલી લાગણી અનુભવે, એનો અહેસાસ હંમેશાં મનમાં રહે છે)U-said-ithttps://www.blogger.com/profile/13736911493607935034noreply@blogger.com